به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، جملات بالا بخشی از متن سخنرانی حاج آقا «سیدعلی اکبر ابوترابی» به مناسبت شهادت حضرت علی(ع) در دوران اسارت در چنگال رژیم بعث صدام است.

ادامه سخنرانی:

بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند همه را سلامت داشته و به حقیقت معصومین(ع) از برکات واسعه حق در این ماه رحمت بهره‌مند باشید و در این آزمایش الهی در شمار رستگاران به حساب آیید. امیدواریم سال آینده این ایام را با عزت و افتخار هرچه بیشتر در خاک پاک وطن عزیزمان ایران در کنار خانواده‌های افتخار آفرین‌تان، روزهای خوش‌تری را در پیش داشته باشید. آرزومندیم در دنیا و آخرت از پیروان راستین مولا علی(ع) به حساب آمده و به زودی در حرم مطهر حضرتشان عرض ادب کنیم.

ماه مبارک رمضان از دیدگاه مکتب ما از بهترین ماه‌ها و این شب‌ها بهترین شب‌های این ماه شریف به حساب می‌آید که بندگان از رحمت بیشتری برخوردار هستند و شب‌های رحمت و آمرزش و مغفرت عمومی و یکپارچه پروردگار عالم نامگذاری شده است. اهمیت این عفو عمومی تا آن اندازه است که می‌توان گفت اثر احیایی در سعادت انسان و نجات او از هلاکت‌ها دارد که اگر نمی‌بود عفو پروردگار، خصوصاً این عفو عمومی در ماه مبارک رمضان و در این شب‌های قدر، شاید کمترین گناه و لغزش به مرور زمان اثرات نامطلوب هلاکت حتمی انسان را به همراه داشت، زیرا مسلماً کمترین گناه و لغزش امروز در به مخاطره انداختن سلامتی ما در زندگی فردا سهم بسزایی داشته و نقش مؤثری را به در هم خوردن تعادل زندگی ما ایفا خواهد کرد.

همانگونه که هر عمل خیر و عمل صالح امروز ما به بهتر شدن وضعیت فردای ما رابطه مستقیم داشته، خیر و صلاح فردای ما را به همراه دارد و خواهد داشت، نقش این اثرات روحی از خوب یا بد، درست همانند نقش عوارض جسمی امروز ماست. که اگر به فکر بهبود و معالجه آن نباشیم فردا سلامتی جسمی خود را از دست خواهیم داد. همینطور اگر امروز با توبه به فکر جبران گناه خود نباشیم و یا مورد عفو الهی قرار نگیریم، فردا اثرات نامطلوب این گناه برایمان کمرشکن خواهد بود. پس توبه پذیری خداوند، خصوصاً عفو عمومی پروردگار در این ماه، رحمتی است بی‌حساب و نعمتی است بس عظیم و در واقع اگر نمی‌بود عفوالهی از کرده‌های گذشته ما، هیچ گاه نمی‌توانستیم در آینده زندگی سالمی داشته باشیم.

همه این عفو و آمرزش‌ها خنثی کننده اثرات منفی گناه در زندگی آینده ماست و درست به منزله همان فشارشکنی است که برای جلوگیری کردن از منهدم شدن لولۀ گاز و مایع ایجاد می‌کنند. اگر خدا ما را به خودمان وا می‌گذاشت و این رحمت عفو و آمرزش، ما را شامل نمی‌گشت، سر از کجا درمی‌آوردیم؟ خودش می‌دانست و بس. لذا در دعا آمده است: «الهی لا تکلنی الی نفسی» یعنی (خدایا مرا به خودم وامگذار».

در رها کردن خدا، بنده را همین بس است که او را از اثرات منفی گناه در امان ندارد. مسلماً اگر در رابطه بودن اثرات گناهان گذشته با مشکلات آینده ما یا رابطه مستقیم گناه با زندگی سر در گم آینده، این واقعیت را دریافته بودیم، نه تن به گناه می‌دادیم و نه به اذیت این و آن می‌پرداختیم.

به راستی این واقعیت را علی(ع) دریافته بود که با تمام خدمت و بندگی، از اینکه مبادا در آینده کمترین حقی به دست او ضایع گردد، اشک می‌ریخت و از هوش می‌رفت و در حالی که کنار تنور برای بچه‌های یتیم مدینه نان می‌پخت، اشک از دیدگانشان جاری بود و عرضه می‌داشت: «خدایا مرا به خود وامگذار و از ضایع شدن حقوق دیگران به دست من، مرا حفظ کن که علی را در خدمت و بندگی تحمل بسیار است، ولی او را در آخرت، قدرت تحمل عقوبت و اثرات منفی یک گناه نیست.» لذا می‌فرمود:«اگر دنیا را به من دهند که با گرفتن یک دانه از دهان مورچه‌ای به آن ظلم کنم،هرگز نخواهم کرد». این به همان جهت است که علی(ع (از عواقب وخیم گناه مطلع بوده، هراسناک است و در مقابل فرمودند:«آن گناهی که جبران شده و مورد عفو الهی قرار گرفته،دیگر باکی از آن نداشته باشید چرا که از خطر رهایی یافته‌اید و ضرری از آن ناحیه به شما نخواهد رسید.

جز در این لحظه هیچ‌گاه حضرتشان اظهار رستگاری و ایمنی کامل نفرمودند.با آن‌که پاکی‌ها و خدمتشان از حد بیرون بود و کمترین ضعفی نداشت و حتی حضرت رسول اکرم(ص) به آن حضرت بشارت رستگاری داده بودند.پس ای عزیز!به فرموده علی(ع) تن به گناه و پایمال کردن حقوق دیگران مده و از پیامد ناخوشایند گناه هراسان باش که عالم را حساب و کتابی است و اگر به ظاهر به خود رهایت کرده‌اند و خود را عنان گسیخته می‌بینی، عالم را بی‌حساب مپندار که تو همانند راننده‌ای هستی که گرچه ماشین در اختیار توست ولی باید از کمترین توجهی و غفلت برحذر باشی که ممکن است یک لحظه غفلت به زندگی تو و سرنشینان بسیاری خاتمه داده،هزاران هزار مشکل را برای جمعی به همراه داشته باشد. تو نیز امروز گرچه هیچ محدودیتی در گناه و تجاوز به حقوق دیگران و حق کشی نداری،ولی این را بدان که اگر به خود نیامده و مشمول لطف و رحمت الهی نگردی، از عقوبت دردناک آن را در امان نخواهی بود.

پس در این دنیای با حساب که از طرف پروردگار حکیمانه تدبیر می‌شود،اگر خواستار زندگی با عزت دنیا و آخرتی،علی‌وار پیش رو و از هر خدمتی به مردم استقبال کن و از کمترین اذیت و آزار بپرهیز و اگر تو را لغزشی عارض گشت در کمترین فرصت جبران کن و با شتابزدگی از خدایت طلب عفو و آمرزش بنما، که کامیابی و عزت فردا را جز این راهی نیست.

همواره از عواقب ناخوشایند لغزش‌های گذشته نگران بوده،از تکرار آن و یا ارتکاب نظایر آن شدیداً بپرهیز و در هر خدمت و هر کار خیر پیشگام باش که شیوه مولایت علی مرتضی(ع) چنین است که ضمن عبادت‌های شبانگاهی و راز و نیاز با خدای خویش و دوری گزیدن از کمترین ضرر و زیان و به کار گرفتن تمام توان و هستی خویش در راه خدمت به بندگان خدا،هیچگاه احساس منیّت نفرمود و خویشتن را ایمن از لغزش‌ها ندید،مگر آنکه در نهایت پاکی و بندگی،فراز و نشیب هولناک زندگی را پشت سر گذارد و جبین به خون سر در محراب عبادت آغشته کرد.تنها در این لحظه بود که خویشتن را به تمام معنا رستگار دید و چنین فرمود: «فزت برب‌ الکعبه».

سوگند به خدا که رستگار شدم و توانستم از پیچ و خم زندگی به سلامت گذر کرده،در مقابل وجدان و بندگان خدا و خدای خویش،با روی سفید چشم از دنیا بربسته،به سلامت راهی سرای جاودانه خویش گردم.پس ما باید چه بکنیم؟با آنکه لغزش‌ها بسیار و ضعف‌ها از حد بیرون است و راستی، با وجود این همه لغزش و ضعف اگر به کرده‌های خود دل‌بسته، به خوبی‌ها و خدمت خود مغرور گشته، و خود را از خطر ایمن ببنیم، آیا در نهایت ضرر نخواهیم کرد؟ و به خاطر ضعف‌ها، خوبی‌های خود را از کف نخواهیم داد؟ و در نهایت، به دور از شیوه علی نخواهیم بود؟

پس بر ماست که در مقابل خوبی‌ها و بندگی و خدمت به بندگان خدا که تا حال ما را نصیب گشته،خدا را شاکر بوده،با اراده و جدیت در جهت افزایش آن قدم برداریم و توفیق بیشتری را از خدا طلب کنیم و از گناهان گذشته و ضعف‌های موجود در خود غفلت نورزیده،در جهت اصلاح و جبران آن نهایت سعی و تلاش را به کار گیریم و با نهایت فروتنی و تواضع،عفو و یاری پروردگار را در جهت آمرزش و اصلاح آن طلب کنیم.در واقع چه بهتر آنکه خوبی‌های گذشته را فراموش کرده، از کمترین لغزش و بی‌عدالتی و حق‌کشی و ضعف‌های درونی خود تا جبران و اصلاح کامل آن چشم نپوشیم و در این رابطه همواره دست نیاز به درگاه پروردگار برافراشته، دست توسل از دامان امیرالمؤمنین و ائمه معصومین(ع(  برنگیریم.

امیدواریم با این حرکت صحیح در طول زندگی خصوصاً در این شب‌های قدر و آخر ماه مبارک رمضان که پرفیض‌ترین لحظه‌های عمر ماست، به تمام معنا مشمول رحمت حق گشته و ضمن بازگشت با عزت و هرچه زودتر به وطن عزیزمان ایران، عمر با عزتی داشته و عزت‌بخش هموطنان عزیز و همۀ مسلمین باشید.